tanışıklığımız tanışma bile sayılmayacak bir karşılaşmadan ibaret, buna rağmen çoğumuz gibi ondan küçük adıyla bahsediyorum; diğer sırrı ile karışmasın diye belki, sırrı süreyya olarak. yedisi çıktı, taziyeler bitmek üzere, hakkında onlarca şey okudunuz, bir tane daha okuyamam diyenler yazıyı burada bırakabilir, gücenmem.
bugün biraz olsun ümit etmeye cesaretimiz olmasında payı çok. kendi ifadesiyle bir barış emekçisi olarak yaptıkları, çektikleri büyük değer taşıyor. ben onu bir aydın olarak ele almaya çalışacağım.
öncelikle, akademik değil. hangi durumda kimden hangi alıntıya başvurmalı tarzı bir entelektüellikten bütünüyle uzakta. referansla değil, siyasal hatla düşünmeye meyyal ki o referanslara da karşılık gelen bir ömür sürmüş.
düşüncelerinin ve pratiğinin karşılığında başına gelenleri yüksünmeden, sitemsiz karşılamasıyla önceki kuşağın, ismail beşikçi, haluk gerger ve adını anamadığım temsilcileriyle benzeşiyor; tabii kürt olmadığı halde kürt meselesine bakmasıyla da.
keşke 9 mayıs’a yetişebilseydi…
birbirlerine “bro” diye hitap eden, bu toprağın en güzel geleneklerinden vazgeçmiş, ölüye, cenazeye, yasa zerrece saygısı olmayan, buraların en çirkin geleneklerini yaşatmakta hatta abartmakta ısrar eden, kedi boğup köpek zehirlemekte beis görmeyen, zayıfa bir tekme vurup güçlüye yükselen, devleti yüceltip toprağı ondan bağımsız düşünemeyen, kültürle zaten işi olmayan milliyetçiler bir yana… sırrı süreyya farklı halkları ve kültürleriyle bu toprağı tanıyan, seven, türkçeyi büyük bir ustalıkla kullanan, kenarda köşede kalmış terimleri, fıkraları gün yüzüne çıkartan ve en önemlisi bunlarla kurduğu çerçeve içinde düşünen bir aydındı. bu ülkenin hiçbir yerinde emanet durmayacak bir insandı. bu toprağa sevgisi güçlü ve açıktı, burayı daha yaşanır bir yer haline getirmeye çalışanlardandı.
ne çok insanla tanışmış ne çok insanla sohbet etmiş, ne çok insanın hikâyesini dinleyip özümsemiş, düşüncesinin bir parçası haline getirmiş, o tekil anlatılardan bütünlüklü bir düşünce çıkartmış.
özellikle volkan konak’ın gıyabi cenaze namazıyla ilgili yazdıklarına bakarak inançlı bir müslüman olduğunu varsayıyorum, yanılıyorsam bile islam’ı tanıdığına şüphe yok. ama onun islam’ı, “doğu”yu islam’da ibaret görenlerinkinden farklı ve bunun da altını çizmek gerektiğine inanıyorum.
çok düşmanı olduğunu gördük ki hakkıdır. davası olanın hasmı da olur çünkü. ama dostları, onu dostu sayanlar, tanıyıp ya da tanımadan sevenler. cenazesinde, kendilerinden çok daha genç bir adamı uğurlamanın mahcubiyeti, hüznü ve kim bilir hangi işte yıpranmış parmaklarıyla zafer işareti yapanlar… sırrı süreyya yeterince yaşamadı, yaşayamadı ama bu bile bir ömre değer. adı çoğu isimsiz binlerce şehidin arasına yazılacak.
onun siyaset ve en çok da barış mücadelesi uğruna sanatsal üretimden vazgeçtiğine hayıflananlar var. haklı da olabilirler. ama şunu da hatırlatmak isterim. yaratıcılık siyasette az bulunan ve çok etkili olan bir meziyet. bazen birbirine ayırt edilemeyecek kadar benzeyen, özgün hiçbir şey söylemeyen metinleri düşünün, bir de onun hikmet yüklü yazılarını, konuşmalarını. sırrı süreyya’nın sözü, başka düşünce sistematiklerine uymasa da kendi içinde belli bir tutarlılığı da korudu hep.
bütün bunlar, mizahı ve çelebiliğiyle de birleşince, modern zamanların bir halk kahramanı mertebesine ulaştı bence. geçmiş kahramanların deyişlerinin dilden diye dolaşması gibi onun da videoları yıllar boyu ekrandan ekrana gezinecek, yüzümüze acı da olsa bir gülümseme oturtacak.
hatası, yanlışı olmamış mıdır, muhakkak ki olmuştur. ama keloğlan’ın da olmuştur hatası, nasrettin hoca da sütten çıkmış ak kaşık değildir.
akm’de, bir kadın, “bu ülkeye fazla olan insanlardan biriydi” dedi acı ve öfkeyle. ona söylemedim tabii ama buna hiçbir biçimde katılmıyorum. bu ülke nice sırrı süreyya’yı hak ediyor, acılı ve şakacı koynunda nicesini büyütecek. barışın ilk adımları atılsa da, eşitlik, özgürlük ve adaletin yolu uzun, davasını benliğinden ve nefsinden çok önemseyen, zamanla öğrenecek, bilgeleşecek o kadar çok sırrı süreyya’ya ihtiyacımız var ki.
