Çoğunluğunu Suriyeli ve Kürt tarım işçilerinin oluşturduğu Adana’nın Karataş ilçesine bağlı Tuzla-Tabaklar’da bulunan çadırlar, Türkiye genelinde tarım işçilerinin çalışma ve barınma koşularının bir özeti gibi. Bu yerleşim yerinde çöpler en az 4 yıldır toplanmıyor. Başta çocukların sağlığı tehdit altında. Su ve elektrik sorunu ile yağmurun da başlaması yerleşim yerini yaşanamaz hale getiriyor. Ceyhan’dan Karataş-Tuzla’ya, Yumurtalık’a tarım toprakları arasında sık sık karşılaşılan çadırların hepsinde durum aynı. Memleketi Şırnak’tan yaşadıkları sıkıntılardan dolayı göç etmek zorunda kalan Demir Ailesi, 9 yıl önce bu TuzlaTabaklar’da bulunan bu çadırlara yerleşti. Birçok akrabasının da burada bulunmasından kaynaklı göç etmek için tek adres olarak buraya gelen Demir Ailesi, yaşadıklarını ANF’ye anlattı.
Başkalarının toprakları
Memleketlerinde tarım ve hayvancılıkla uğraştıklarını fakat bu alanların neredeyse yok edildiğini ifade eden Besna Demir (38), “Siyasi baskılardan dolayı göçe zorlandık ve geldik. Bize ne yapılacak bir tarım alanı bıraktılar ne de hayvanlarımızı otlatabileceğimiz bir mera bıraktılar. O kadar küçük çocukla karın tokluğuna geldik biz de buralara. Onların canı sağ olsun da ne iş olsa nerede olsa yaparız. Yabancıların yanında da yapamazdık zaten. Buradakilerin hepsi eş, dost, akraba. Biz de çıktık buraya geldik. Ama yine toprak bizim değil, başkalarının, o yüzden zor” dedi. “Burada bunlara mecbur kaldıkça Şırnak’taki evime de özlemim artıyor” diyen Demir, sözlerine şu şekilde devam etti: “Şimdi geriye ne evim kaldı ne bir şey, yakıldı yıkıldı hepsi. Bizim burada yaşamamızdan ne belediye ne de buranın yerel halkı memnun değil. Çöplerimiz birikiyor. Arıyoruz, gelin alın diye, alınmıyor. Çeşmelerde akan su bile yoktu. Geçen seçim baktılar nüfusumuz git gide artıyor gelip yaptılar. En yakın hastane buraya 1 buçuk saat uzaklıkta. Ulaşım ise çok daha sıkıntılıdır. Günde üç defa dolmuş kalkıyor Adana’ya. Kaçırdın mı bitti. Hastalık ya da acil durumlarda özel araç da bulamayınca hepten zor anlar yaşanıyor. Başımı sokacak bir evim olsun isterdim en çok.”
