Bir atak da Meral Akşener’den oldu.
Neymiş, “İyi Parti aynı Türk milleti gibi kuşatılmış.” Ya tarih olacaklarmış ya da tarih yazacaklarmış. Bundan azı kurtarmıyor. Hamasetin doruklarında dolaşıyor. Türkiye sağı standardı.
Neyi istemezmiş? Kemal Kılıçdaroğlu’nun cumhurbaşkanı olmasını. Neden istemiyor? Çünkü kazanacak aday değilmiş. Yahu daha nasıl kazanacak aday olsun? Zaten Erdoğan’ı yapılan kamuoyu araştırmalarında geçiyordu. Üstüne deprem felaketi mevcut iktidarın gerçek yüzünü tam anlamıyla ortaya çıkardı. Ne kadar rantçı, talancı ve halkının korumayan bir şebeke oldukları her yönüyle görüldü.
Buna bağlı olarak muhalefetin ortak adayının kazanması olanağı ve olasılığı en yüksek seviyesine geldi. Bu şartlarda “Adayımız da kazanacak aday değil” diyerek cinnet geçirmenin hiçbir temeli yok. Bu hareket olsa olsa tasarlanmış bir sabotaj olarak yapılabilir.
Neden bu sabotaj noktasına geliyorlar bu kadar?
Çünkü olağan ve demokratik yollardan AKP rejimine Kemal Kılıçdaroğlu tarafından son verilmiş olmasını istemiyorlar. Dolayısıyla bunu CHP’nin yapabilmiş olmasını da istemiyorlar. Kılıçdaroğlu bile onlara göre fazla solda. 418 milyar doları alacağım diyor. Onlara göre yenilir yutulur değil. O yiyici takımla kol kolalar.
AKP’yi konumundan uzaklaştırmış olmanın şanı CHP’ye ve Kılıçdaroğlu’na yazmasın. İyi güzel de en başından itibaren AKP çizgisine muhalefet eden o, en çok oyu alan o. Nasıl olacak da bu başarı puanı ona verilmeyecek? İyi Parti yüzde 10’un biraz üzerindeki oyuyla bu rolü nasıl üstlenecek? Seçimler girme hakkı bulunmadığında, milletvekili desteği sunmuş olan CHP iken. Her konunun bir ölçüsü var, boy ölçüsü var.
Üstelik CHP kendine göre iyi ilişkiler yaratmış ve bir ittifak masası kurmuş ve bunu sürdürmüş. Meral Akşener’in herkesi azarlayan tarzıyla olabilir miydi bu acaba? Hiç sanmıyorum.
Manevra çok kötü bir manevraydı. Bu manevra, muhalefeti tamamen akamete uğratıp bir Bahçeli tarzında AKP’nin desteklenmesine varabilirdi ancak ve ancak. Bunun dışında, Derviş Zaim’in güzel bir filmi vardı, onun adı gibi, tam bir “tabutta röveşata”ydı. Olmaz mıydı? Olabilirdi ama bahsettiğim sonuca varması gerekirdi. Ekrem İmamoğlu ya da Mansur Yavaş aday olmadı diye, tarih yazmıyorum derdine düşüp masaları dağıtmanın başka hiçbir anlamı yok.
Yok seçilecek adaymış. Bir tur önce İmamoğlu çok mu seçilecek adaydı? Adını bile kimse doğru dürüst bilmiyordu. Çıktı sahneye, yaklaşımını anlattı, tarzını ortaya koydu ve seçildi. Siyaset yaparak seçildi ve siyaset yaparak güçlendi. Bizim bazı arkadaşlar bu örneği de pek görmek istemez, konu geçmişken söyleyeyim. İmamoğlu örneğinde de görülmüştür ki güç siyaset yaparak ve irade göstererek kazanılır. Güç kimse tarafından hediye edilmez. Akılda tutmakta yarar var.
Hiç tanınmamış İmamoğlu nasıl zamanında aday olabiliyorsa, Erdoğan’dan fazla oy alır hale gelmiş olan CHP Genel Başkanı da aday olabilir.
Erdoğan öyle diyor seçmen kitlesine, öyle oluyor, sonra tersini söyleyebiliyor ama o da oluyor gibi sanki. O bile öyle değil. Erdoğan da değiştirdiği tutumuna göre destek alabiliyor ya da alamıyor. O sağcı Erdoğan örneğin sağcıların oyunu dahi alamıyor. AKP’den ayrılanların, Saadet Partisi’nin ya da Kürt halkının oylarını alamıyor işte. Yoksulluğa düşürdüğü toplum kesimlerinin oyunu alamıyor. Enflasyonu ve işsizliği yaşayan halk sandıkta AKP’den uzaklaşıyor.
Sıkıyorsa Türkiye sağının muhteşem temsilcisi olan Erdoğan, sakin ve normal bir seçimlere gidiversin. Hatta bütün devlet imkanlarını da kullansın. Medyası gece gündüz onu göstersin ekranlarda. Görelim bakalım %70 kabul edilen sağcı nüfus ona oy verecek mi? Hep böbürlenirdi değil mi o %70’le Erdoğan. Ülkemizin “sosyolojisi” derdi yandaş medya kuşları hani. Kendine göre, güle oynaya yürüdüğü başkanlık sistemini bile bu “sosyoloji”ye dayandırmak istemişti.
Türkiye sağı çoğunlukta olduğuna göre hep Erdoğan gibiler kazanacaktı. Ülkenin sağcılarına ne büyük bir hizmet. Duble yollardan ve paralı köprülerden büyük hizmet. Hiçbir şey yapmıyorsun. Sağcısın ve hep kazanıyorsun. Erke dönergeci gibi.
Evet memlekette milliyetçi var, muhafazakâr var, mevcut iktisadi düzeni beğenenler var ama vermiyorlar oylarını Erdoğan’a işte. Çünkü yoksulluktan kurtulmak var, parlamento var, güçlerin ayrılığı var, laiklik var, kadınların hakkı hukuku var, mahkemelere güvenebilmek var, laiklik var. İnsanlar buna göre de düşünüyor.
Aynı şekilde İyi Parti’nin oy aldığı toplumsal kesim de böyle düşünüyor. Sözüm ona karizmatik olabilmek için her çareye başvurmuş Erdoğan’ın arkasından gitmemiş olan “sağcı seçmen” Akşener’in arkasından mı koşup sürüklenecek? Öyle gözükmüyor. O seçmen topluluğu zaten Erdoğan’a tepki göstermiş ve sıtkını sıyırmış olarak İyi Parti saflarına geçmiş durumda. Bunu unutarak elbette ki hareket etmez. Eğer bir sosyolojik ya da siyasal mekanizma aranıyorsa buraya bakılabilir. AKP’den birçok tecrübeler sonrasında uzaklaşmış bir seçmen topluluğu, Akşener çok sinirlendi diye yeniden ona yaklaşmaz.
Akşener’i yola getiren de budur.
