Yarım asırdır Öcalan-Şener, Öcalan-Kesire, Öcalan-Şemdin, Öcalan-Osman/Botan, Öcalan Leyla Zana… Ve bugün Öcalan-Demirtaş başlıkları, benzer biçimde ısıtılıp ısıtılıp servis edilen, sadece kişiler arası bir tartışma değil, devletin ve özel savaş aygıtlarının klasik bir taktiğidir
Arif Koçgiri
Siyasette önemsenmesi gereken temel bir soru da şudur: Esas olan nedir, tali olan nedir? Bir başka deyişle, hakikat ile bağlamın, temel ile tamamlayıcının, kurucu fikir ile taşıyıcı pratiğin bağı nedir?
Esas olan, yani temel, hakikatin kendisidir. Ancak hiçbir temel, kendi başına bir yaşam taşımaz. Onu yaşamsal kılan, hayatın içinden onunla kurulan bağlardır. Temel, varlığını; onu destekleyen, yükselten, koruyan unsurlarla anlamlı hale getirir. Tıpkı bir bina gibi: temeli ayakta tutan şey kolonlar, kirişler, demir ve betondur. Bu unsurların birinden eksiltilecek tek bir gram malzeme, yapının direncini zayıflatır, dayanıklılığını riske atar.
Kürt siyasetinde bu analoji oldukça açıklayıcıdır. Abdullah Öcalan, bu yapının temelini ve ana elementlerini oluşturmuştur. Onun paradigması, Kürt halkının siyasal bilincini ve iradesini şekillendirmiş, doğruluğu defaatle kanıtlanmış stratejik/taktik hamleleri açığa çıkan bu öz gücü ulusal sınırların ötesine taşıyarak, özgürlük fikrini evrensel bir halklar projesine dönüştürmüştür.
Selahattin Demirtaş ise kişisel yetenekleriyle bu paradigmayı ustalıkla ve özgünlükle temsil eden kolonlardan biri işlevini görmüştür. Dolayısıyla, Demirtaş gibi üst veya orta kadrolara yönelen her zayıflatma girişimi, aslında yapının tamamını sarsmayı hedefler. Çünkü kolonun dayanıklılığı, temelin sürekliliğini güvenceye alır. Bunun derin bilinciyle Öcalan, hayatının en büyük emeğini insan kaynağına, Kürt insanına ve kadro yapısının niteliğini geliştirmeye hasretmiştir.
Tarihsel bir döngü, ikincili baştan çıkarma
Bu türden iç gerilimler ya da ikililikler yaratma çalışmaları, sadece PKK tarihine yabancı olanlar için yeni olabilir. Oysa değildir.
Yarım asırdır Öcalan-Şener, Öcalan-Kesire, Öcalan-Şemdin, Öcalan-Osman/Botan, Öcalan Leyla Zana… Ve bugün Öcalan-Demirtaş başlıkları, benzer biçimde ısıtılıp ısıtılıp servis edilen, sadece kişiler arası bir tartışma değil, devletin ve özel savaş aygıtlarının klasik bir taktiğidir: esas kişiyi değil, tamamlayıcı unsuru hedef almak. Amaç, o kişiyi kendi gerçekliğine yabancılaştırmak, onu sahte bir “büyüklük yanılsaması ” içinde tüketmektir.
Kimileri bu zokayı yutarak tarihten silinmiş, kimileri ise bu oyuna düşmemiştir. Demirtaş, görünen o ki, bu oyunların farkında olan bilinçli bir çizgide duruyor. Fakat oyun kurucuların pes etmek niyetinde olmadığını da biliyoruz.
Öcalan tüm bu tarihsel akışta ne eş, ne de kardeş “katili” olmuştur. Neden şimdi kadro ya da siyasetçi “katili” olsun? Çünkü bu oyunun asıl hedefi Öcalan’dan öte toplumu manipüle etmektir. Bir ikilik, bölünme propagandasıyla barış iradesinde bir zayıflık algısı oluşturmaktır. Tıpkı bir reklam kampanyasında olduğu gibi, murat edilen ilgi sadece “esas ürün” den değil, sahte bir karşıtlıktan devşirilir.
Piyasalaşan, vasatlaşan siyaset
Modern çağda ürünler artık çok az kaliteleriyle, çoklukla ufak nüans farkıyla “yeniymiş gibi” sunularak satılıyor. Siyaset de aynı pazar mantığına sürüklenmiş durumda. “Kürtler Erdoğan’ı yine iktidar yapacaklar” bayat propagandası satıldı. Şimdi Öcalan-Demirtaş karşıtlığını satalım. Bu da yetmedi, “Öcalan basına sansür istedi” yalanını satalım. Pespayeliğin bu kadarına da kim için ne geliyorsa onu desin artık.
Sürekli yeni bir “siyasi ürün” piyasaya sürülüyor. Tüketim kültürü artık siyasal alanda da egemen. İktidar oyununun güncel sahnesinde, “Özel-İmamoğlu” karşıtlığı benzer bir biçimde pazarlanıyor. Bu kez oyun sadece Kürt cephesinde değil, CHP sahnesinde de oynanıyor; İzleyeni bol, müdahili daha da fazla bir oyun bu. Herkes bir şekilde bu interaktif sahne oyununa dahil edilmiş durumda.
Kürtler, bu tür senaryolarla defalarca yüzleştiği için deneyimli ve uyanık. Ancak CHP’nin aynı bağışıklığa sahip olduğunu söylemek zor. Türkiye siyasetinde “Kürtler Erdoğan’ı iktidar yapacak” söylemi, aslında Erdoğan rejimini tahkim eden milliyetçi–ulusalcı blokların kendi rollerini gizleme çabası olageldi.
Bugün de bu yalanı güncellemeleri, “Barış karşıtı beyaz Türkçü ittifakların” kendini perdelemesinden başka bir şey değildir.
Devrimci sabır ve ısrarın adı: Apoculuk!
Kürt hareketinin son yarım asrı Öcalan’a atıfla iki kelimeyle özetlenebilir: Sabır ve ısrar! 1993’teki ilk ateşkesten 27 Şubat’taki Demokratik Toplum ve Barış Manifestosu’na kadar her dönüm noktasında Öcalan ve Kürt Özgürlük Hareketi, barış ve çözüm yönünde daima el yükseltmiştir. İlk ateşkes ile 12. Kongre’deki “silahlı mücadeleyi stratejik olarak sonlandırma” kararını, ya da 11 Temmuz’daki “silah yakma töreni”ni yan yana koyduğumuzda görülen şey, yükselen bir çizgidir: barışta ısrar, eşit ve özgür yaşamda ısrar.
Bu ısrar, peygamberi bir sabırla yoğrulmuştur.
Hz. Eyüp’ün inancını ve sabrını sınayan acılara rağmen, sonunda misliyle mükâfatlandırılması gibi; Öcalan’ın İmralı’daki 26 yıllık direnci de aynı sabır arketipine denk düşer. O sabır, siyasetin dar hesaplarıyla açıklanamaz. Bu, tarihsel bir direncin metafiziğidir.
Özcesi barış cephesinde bulunanlar sabırla ve ısrarla kazanmaktadır. Yenilmiyorlar, çünkü yıkılmıyorlar. Her defasında barışın inşasına yeni bir kat daha çıkıyorlar. Aşağıda duyulan bağırış çağırışlar, bu yapının üst katlarından duyulan vızıltılar haline geliyor.
Kıssadan hisse
Temel, esas olandır; ama onu yaşatacak olan, kolonların direncidir.
Hakikat kendi başına yetmez; onu taşıyacak sabır, ısrar ve dayanışma olmadan hiçbir inşa ayakta kalamaz. Kimse de bile isteye kendi kolonlarını kesmez. Barışın mimarisi işte bu yüzden kırılmazdır: çünkü onun harcı, devrimci, Apocu sabır ve ısrarla karılmıştır.
