Dili, kimliği, varlığı, birliği, dirliği, toplumsal hafızası geleceği yok edilmeye çalışılan bir halkın buna sessiz kalması, kabullenmesi beklenemez. Hele barış ve demokratik Toplum perspektifini İlke edinen ortak vatan da eşit ve özgür yurttaş olarak yaşamayı bunun içinde kapsayıcı hukuk ve pozitif entegrasyonu temel strateji olarak kabul eden bir topluma umutsuz yaşamayı kabul ettiremezsiniz. Bu dayatma toplumun direniş diyalektiğine aykırıdır. Umut, özgürlük, barış, demokrasi, direniş ve yürüyüş. …Bu kavramlar son 30- 40 yıldır Kürtlerin demokratik siyaset mücadelesinde en fazla gündemde olan kavramlarıdır.
Doğa, kendine özgü bir dil, bir mantık ve bir zihne sahiptir. Her oluş, her hareket, diyalektik bir bağ içerisinde sürekli değişim ve dönüşüm halindedir. Bu sürekli devinim, doğanın işleyiş yasaları olarak adlandırılır. Doğa, hiçbir anında durağan değildir; her şey bir başka hâle evrilir. Bu evrilme, yaşamın özündeki yaratıcı gücün, yani varoluşun zorunlu akışının bir sonucudur. Doğanın yasası değişim, dönüşüm ve gelişimdir.
Ne var ki, doğa yasalarının toplumdaki karşılığı birebir aynı değildir. Çünkü toplum, yalnızca biyolojik ya da fiziksel bir varlık değildir; aynı zamanda bilinçli, tarihsel ve değer üreten bir varlıktır. Bu yüzden, toplum söz konusu olduğunda “doğanın işleyiş kanunları” yerine “toplumsal yönelimlerden” bahsetmek gerekir. Toplumdaki değişim ve dönüşüm, bir yönelim taşır; bu yönelim, hakikate ulaşma arayışının bir biçimidir. Fakat bu arayış doğru kavranmazsa, hakikate ulaşmakta ciddi sapmalar yaşanabilir.
Hakikate ulaşmanın ilk koşulu, bir yola girmektir. Bu yüzden kadim bilgelik “Yol cümleden uludur” der. Yola girmek, yalnızca bir adım atmak değil; ruhsal, zihinsel ve bedensel bir dönüşümü göze almaktır. Bu, insanın kendi içindeki zincirleri kırması, kendi hakikatine doğru yürümeye karar vermesidir. Bu karar, ikrardır. İkrar vermek, verili sistemle –yani yabancılaştırıcı düzenle– kopuşu, özgürlüğe yönelmiş bir irade beyanını ifade eder. Kararsız, duygusuz, ruhsuz bir varlık hakikatin yolcusu olamaz; çünkü hakikate giden yol, yalnızca saflaşmış bir bilinçle yürünebilir. Bu yolda binbir türlü badire olsa da, ikrarlı yolcu umudunu yitirmeden özgürlüğe yürür. Bu yürüyüşte uçurumun kenarında kanatlı uçmayı imandan sayar.
İnsan doğası gereği, sürekli bir arayış içindedir. Bu arayışın yönü, özünde özgürlüğe doğrudur. Doğadaki döngü, yani yaşamın çarkı da bu özgürlük yönelimiyle işler. Eğer doğanın bir amacı varsa, bu amaç özgürlüktür. Çünkü özgürlük, varoluşun kendisini gerçekleştirme biçimidir.
Toplumun özgürlük arayışı, tarih boyunca direnişle, kadın özgürlüğüyle, ekolojik bilinçle ve tarihsel hafızayla iç içe gelişmiştir. Kadın, doğanın zihnini temsil eder; yaşamı doğuran, koruyan, sürdüren ilke olarak kadim toplumlardan bugüne “özgürlüğün kaynağı” olmuştur. Bu nedenle “Umut’la Özgürlüğe Yürüyüş”, yalnızca bir eylem ya da politik hareket değil, aynı zamanda bir hakikat arayışıdır. Halil Cibran ” Hakikat iki kişiye muhtaçtır: biri onu dillendiren, diğeri onu anlayan ” derken, hakikati dillendirenin hakikate aşk ile bağlı olduğunu bu bağlılığın yolu özgür yaşama giden yol olduğunu ifade etmiştir. Bu yolun kadın canların dilindeki karşılığı “jin jiyan azadî” dir. En zor anda, karanlığın doruğunda ve mutlu anlarda Lilith’in çağrılması manasına gelen “tilili” Kürt kadınlarının dilinde ” umuda, özgürlüğe yürüyüşünün” ,direnişin anahtarı durumundadır
Direniş, kainat var olurken cümle canın Hakkın emri rızası olarak yaşam bulması, varlığını devam ettirmesi için temel evrensel ve ahlaki kuraldır. Direnmek son tahlilde ahlaki-politik bir ölçüdür. Zulmet deryasına karşı varoluşsal bir ahlaki eylemdir. Özgürlük için umut ederken “direnme, yola girme, çare bulma” bütün cümle canın varlık nedenidir. An itibariyle Kürtlerin özgürlük için umuda yürüyüşü insanlığın evrensel bir yasasıdır. Bu yasa Tanrıça Star’dan, Lilith’ten, Ninhursağ’dan, İnan’a ve Tiamattan Rabia’ya; Ana Fatma’ya, Ana Naciye’ye, Ana Zarife’ye, Ana Ana Sekine’ye ve günümüze “jin jiyan azadî ” şeklinde bir Gülbang olarak devriye olmuştur. Bunların hepsi umutla özgürlüğe revan olmuşlardır.
Hepsinde ortak olan, insanın kendine, doğaya ve topluma yabancılaşmasına karşı bir direniştir. Bu direnişin özü, umuttur. Tarih boyunca bu arayış, direnişin, bilincin ve umudun biçimlerine bürünmüştür. Antik Yunan’da Sokrates, “bilgelik özgürlüktür” diyerek ölümüne hakikati savunmuştur.
Umut, insanın en temel ontolojik dayanağıdır. Ernst Bloch’un ifadesiyle “Umut ilkesi”, insanın dünyayı dönüştürme potansiyelinin temelidir. Umut olmadan özgürlük olmaz; çünkü özgürlük, henüz gerçekleşmemiş olanın hayal edilmesiyle mümkündür. Umut, özgürlüğün mayasıdır. “Ya Star” diyerek yol almaktır.
Umut’la özgürlüğe yürüyüş, bu anlamda hem bireysel hem toplumsal bir hakikat yürüyüşüdür. Barışa haykıran, tarafları barışa çağıran; binlerce yıllık “ana kadının” bilgelik mirasını esas alan bir yürüyüştür. Bu yürüyüş, demokratik bir toplumun ahlaki ilkelerini yeniden kurmayı hedefler. Kadın canların öncülüğünde gelişen bu yürüyüş, öze dönüşün ve toplumsal aşkın ifadesidir. Çünkü hakikat, sevgiden ve dayanışmadan doğar.
Bu yürüyüş, yalana, inkâra, imhaya, çirkinleşmeye ve yozlaşmaya karşı bir direniş eylemidir. İnsan özüne yabancılaştırıldığında, umut da yok edilir. Fakat her ezilenin direnişinde, doğanın diyalektiği gibi, yeniden filizlenen bir özgürlük tohumu vardır. “Umut’la Özgürlüğe Yürüyüş”, bu tohumun filizlenmesidir; Türkiye’deki demokrasi mücadelesinde yeni bir eşiği, yeni bir bilinç sıçramasını temsil eder.
Sonuçta, bu yürüyüş varoluşsal bir eylemdir. Özgür yaşamı bulma, yeniyi yaratma ve barışı inşa etme arayışıdır. Doğanın değişim yasasıyla, insanın özgürlük yönelimi bu noktada birleşir. Çünkü hem doğa hem insan, hakikatin peşindedir.
Ve hakikat, ancak yürüyerek bulunur.
Yürüyen, umut eder. Umut eden direnir, direnen özgürleşir.
