Keşfettiğimiz yarım yamalak her şey, bizi bir yere götürmeyecek. Sabırlar dileyerek ve sınavlar vererek başladığımız bir yerin yabancısı oluyoruz bir anda. Neredeyse bir yama, ama bu yaralı yama. Bir tufanı ve fırsatları müjdeliyor. Hayat ikilem kabul etmiyor, sırlara hep bir ayna buluyor.
Her şey değil, çok şey geri dönebiliyormuş. Açtığın kapı, kapattığın pencere, ıslandığın yağmur ve döndüğün ev. Saydıkça hatırlanan ve kahırlar ısmarlayan bir kâbus sanki. Zannetmeler insanı öyle bir yere vardırır ki bazen, ardında uçurumlar bırakır, yollar yıkılır. Dünyaya sığınmanın bedeli ve bedeni var.
Hakiki acılar yaşanıyor ve kendini gösteriyor. Görünmenin ve görmenin azabı birbirini takas ediyor, terazilerde tartıyor, ölçüyor ve kanıksatıyor. Rüyalara halüsinasyonlar karışıyor, düşlere handikaplar yerleşiyor. Göçüyor insan, göç bir ömür boyu sürüyor.
Tercihlerin sürüklediği, yol gösterdiği, yoldan çıkardığı, yolsuz bıraktığı hatta, doğrudur. Zaten insanlar yanlışların zulmü altındadır. Öğretilmiş yaşamın kuşattığı hayat, öğrenilen hayatı geride bırakıyor. Öğrenilen hayat yaşanmıyor, öğretilen hayat da yaşatmıyor.
Görkemli hayatsızlıklar, mutsuz yalnızlıklar, sebebi meçhul ev ödevleri, sinirli yalanlar, heybetli çöküşler zamanımıza karabasan gibi indi. Zamanlarımız geçmişe, zamanlarımız mekânlara, zamanlarımız anlara ömürler biçti. Hepsinden kovulduk, tarihsiz ve şiirsiz.
Geldiğimiz yerden farklı değil gideceğimiz yer diye bir imdat, bir isyan, yaklaşır ve yakışır istila edilmiş günlerimize. Şüphelere barınak, korkulara sığınak, istismara barikat lazım. Şekli değişmeden dönen dünya, taşıdıklarından vazgeçmiş. İnsan ve dünya birbirine benzemekten vazgeçmemiş.
Lakap takılmış çağlardan geldik, layık görülmeyen şenlikler yaptık, raks eden riyakârlıklar gördük. İnsan, hayat ve zaman kıstırıldığı yerde kaldı, bunlara tanık olduk ve ertesi günlere uyandık. Biz zaten ertelediğimiz her şeyin eskisi olduk. Yaban hayat ve yabancılaşmak, aynı cümlede yazılıyor ve okunuyor artık.
Cezbeden ayrıcalıklar, sıradanlaşan hırslar ve devşirilen umutlar deryasında kıyasıya bir hayat: Yaşanıyor ve teşvik ediliyor. Israrların tuzakları var, ihtiyaçların nabzı var, ihlallerin kastı var. Kuşkulanmış bu dünyanın tedirginliği, kusurlu gerçekleri yokluyor bir bir. Ve her şey var olduğunu ispata zorlanıyor. Zorun rolü, tüm mevsimlerde kendini gösteriyor.
Geleceklerin ve gideceklerin öncesindeyiz ve yine gelecek her zaman uzun sürer dediğimiz bir yerdeyiz. Sonra yeni günler, yeni iklimler ve yeni yıllar geldi, geliyor diye bir müjde, yankılanıyor dağlardan sokaklara. Bekliyorduk, beklemekte bir beis görmüyorduk.
Serbest kalan hüzünlerimiz, keşfedilen erozyonlar ve unutma kabiliyeti ile hatırlama cüreti, ara yollar, kestirme yıllar, kesişen yürüyüşler ve can ve kan, bir sayfa çevirdi tarihin takviminden. Coğrafyadır, üzüntüsüz bırakmaz.
Ahını da inadını da alıp yan yana gelenler, yüz yüze bakacak olanlar ve kalanlar bir kuyu açıyor gittikleri yerlerde. Yeniden ve yine değil, bir daha asla ve aslında her şey ortada.
Haftanın kitap önerisi: Mateo Garcia Elizondo, Kız’la Randevu / Çeviren: Roza Hakmen, Siren Yayınları
